منو
سرویس اپل پلاس در تاریخ 15 مارس سریال Masters of the Air را به پایان رساند که شامل 9 قسمت بود و حداقل 250 میلیون دلار برای سازندگان هزینه داشت. سریال Masters of the Air بر اساس کتاب مستندی به همین نام نوشته دونالد ال میلر ساخته شده است که شامل مصاحبه با خلبانان و ضبط های مختلف آرشیوی است.
در مجموع، این داستان گزارشی جالب از سرنوشت خلبانان آمریکایی و یکی از مهمترین مولفه های جنگ جهانی دوم یعنی برتری هوایی در عملیات های مختلف است. اکنون در این بررسی به شما خواهیم گفت که چگونه این گزارش در یک مینی سریال اقتباسی ظاهر می شود. با ما همراه باشید تا سریال Masters of the Air را مرور کنیم.
داستان سریال Masters of the Air در اوج جنگ جهانی دوم، در بهار ۱۹۴۳، روایت می‌شود. در این زمان، دو خلبان نظامی آمریکایی، سرگرد گیل کلایون و جان ایگان، که بهترین دوستان هم هستند، به عنوان بخشی از ۱۰۰ گروه بمباران نیروی هوایی ایالات متحده به انگلستان اعزام می‌شوند. آنها در آنجا مأموریت‌های جنگی مرگباری را بر عهده می‌گیرند و به طور مستقیم هدف‌های استراتژیک مهم را در قلمرو دشمن بمباران می‌کنند. این خلبانان مأموریت‌های خود را با استفاده از بمب افکن‌های سنگین B-17 انجام می‌دهند و به دشواری از دیوارهای آتش متراکم ضد هوایی ارتش آلمان نازی عبور می‌کنند. علاوه بر این، آنها با تعداد زیادی از پرندگان شکاری مرگبار لوفت وافه هیتلر نیز باید مبارزه کنند.
قبل از هر چیز، باید بدانید که سریال Masters of the Air، سومین پروژه مشترک از استیون اسپیلبرگ، تام هنکس و گری گوتزمن است. پیشتر، این تیم سازنده به تولید سریال های “جوخه برادران” در سال ۲۰۰۱ و “اقیانوس آرام” در سال ۲۰۱۰ پرداخته بودند. این دو سریال به ترتیب درباره چتربازان و تفنگداران دریایی صحبت می‌کردند، اما حالا نبردهای نظامی به حریم هوایی منتقل می‌شوند. بنابراین، “سریال Masters of the Air” سه گانه بزرگی را که به نبردهای خونین جنگ جهانی دوم اختصاص یافته است، به پایان می‌رساند.
نقد فیلم ادم کش | یک قاتل حرفه‌ای
سریال Masters of the Air به عنوان یک نمونه کلاسیک از یک فیلم پرفروش تلویزیونی حماسی می‌تواند در نظر گرفته شود، که در اجرایش از همان سبک کلاسیک استفاده شده است. در سریال Masters of the Air، همه چیز بر اساس الگوهای درام‌های جنگی پرهزینه مانند نجات سرباز رایان اسپیلبرگ ساخته شده است، اما این نشان نمی‌دهد که این مفهوم آشنایی با مخاطب از بین رفته یا به طور غیرقابل برگشتی کهنه شده است.
در حقیقت، امروزه، چنین پایبندی به روش‌های خلاقانه اثبات‌شده، احترام و اعتماد به نتایج را القا می‌کند و به نوعی یادآوری با صدای بلند است که پیامدهای فاجعه‌بار جنگ را بسیار منطقی و قابل درک می‌کند. (اما سوال این است که آیا مخاطبان همچنان گوش داده می‌شوند؟)
به یاد داشته باشید که سه قسمت اول از ۹ قسمت سریال دارای یک ساختار واحد هستند؛ به این معنی که هر اپیزود با خلبانانی در یک جلسه توجیهی اجباری مواجه می‌شود که در آن آنها با دستورالعمل‌هایی برای پرواز آینده خود آماده عملیات می‌شوند. سپس این خلبانان با استقبال گرمی در قلمرو دشمن قرار می‌گیرند. این عملکرد به طور نسبتاً یکنواخت و با وقفه‌های کوتاه بین بار‌ها و حرف زدن خلبانان و روایت یک راوی از شخصیت‌های سریال که توسط آنتونی بویل اجرا می‌شود، کمی رقیق شده و بیننده را در موقعیت داستان سریال جهت می‌دهد.
به عنوان مثال، بخش دوم توضیح می دهد که انگلیسی ها و آمریکایی ها رویکردهای اساسی و متفاوتی برای دستیابی به اهداف خود داشتند. در حالی که انگلیسی ها ترجیح می دادند از بمباران شبانه استفاده کنند، گروه دوم که آمریکایی ها بودند به بمباران هدفمند روی آوردند و این اقدام را در روز انجام دادند. این مأموریت‌ها بسیار خطرناک‌تر بودند و به دلیل تلفات سنگین، اسکادران بمب‌های آمریکا به نام «صدم خون» (The Bloody Hundred) شناخته شد.
اما نکته اینجاست که در قسمت سوم داستان دستخوش دگرگونی می شود و در واقع سازندگان قصد نداشتند کل سریال را بر اساس یک پلان اجرا کنند و قسمت چهارم (قسمت آخر به کارگردانی کری فوکوناگا، مسئول فصل اول True Detective) ساختار ایجاد شده را می شکند و توسعه مناسب داستان را برای توجه بهتر به موقعیت و شخصیت ارائه می دهد.
از این نقطه به یعد، داستان به سوی ماجراهای بزرگتری از محدوده یک پایگاه هوایی در شرق انگلستان سوق پیدا خواهد کرد. این بدان معنی است که برخی خلبانان سقوط کرده باید از سرزمین های اشغالی آلمان فرار کنند، برخی دستگیر می شوند و برای بعضی، حمله به شواینفورت و رگنسبورگ که در اوت ۱۹۴۳ اتفاق افتاد، آخرین تلاش برای نابودی ارتش هیتلر و پایان جنگ است. تا رسیدن به اپیزود چهارم، ممکن است مخاطب نتواند بین شخصیت‌های مختلف تمایز قائل شود و این مشکل ممکن است برای همه وجود داشته باشد، بنابراین این مشکل باید به طور خودکار حل شود.
بعد از معرفی شخصیت‌ها، سریال Masters of the Air تمرکز خود را بر دو شخصیت اصلی می‌گذارد. این دو شخصیت، سرگرد گیل کلایون (با بازیگری آستین باتلر) و جان ایگان (با بازیگری کالوم ترنر)، مورد توجه مخاطبین قرار می‌گیرند. علاوه بر کاریزمای این دو بازیگر، دلیل توجه مخاطبان به این دو شخصیت، وجود نشانه‌هایی از شخصیت‌های متضاد بین آن‌هاست. یکی از آنها محتاط، مسئولیت پذیر و خونسرد است، در حالی که دیگری یک عاشق تند مزاج الکلی و بازی‌های غیر متعارف زنانه است.
تضاد شخصیتی در سریال تا آخر ادامه دارد و در طول چند سکانس، مخاطب به طور ویژه این شکاف جالب بین دو شخصیت را درک خواهد کرد. بازیگران با توجه به نقش هایشان، به خوبی این دو شخصیت و شخصیت های مکمل را اجرا کرده اند، که این یکی از نقاط قوت سریال است.
بیشتر بخوانید:
نقد فیلم نامه های کوچک شرورانه | تبعیض‌های نژادی
در اینجا، قهرمان مرد زیاد است اما زن شاخص ترین شخصیت است که در داستان به عنوان مامور مخفی حضور دارد، و او تنها شخصیت زن است که می توان آن را عادی و غیر اپیزودیک در نظر گرفت. باید توجه داشت که در حالی که سریال بر روی روابط بین فردی تمرکز دارد، اما برخی از آنها می توانستند بهتر توسعه یابند. همچنین، انتقال بین صحنه ها گاهی اوقات بسیار ناگهانی است که ممکن است مخاطب را گیج کند.
نقد فصل 2 سریال ریچر | بی رحمانه تر از قبل
در کل، فیلم “اربابان آسمان” به عنوان یکی از نمونه‌های برجسته سینمای جنگی شناخته می‌شود. در این فیلم، همانند یک درام جنگی بزرگ، قهرمانی، شکست‌های ناامیدانه و زشتی‌های جنگ به نمایش گذاشته شده و با موسیقی ارکسترال عالی، احساسات مخاطب را به خوبی تحریک می‌کند. اما قبل از هر چیز، صحنه‌های خشن و هیجان‌انگیز ماموریت‌های رزمی و دوئل‌های هوایی در این فیلم بسیار جذاب و متفاوت هستند.
با دنبال کردن سریال Masters of the Air از ابتدا خواهید فهمید که پروازها به طور فنی و دراماتیک در سطح بالایی انجام می‌شوند. وقتی شخصیت‌ها به قلعه‌های پرنده خود می‌رسند، بیننده جز به شدت چسبیدن به صفحه و تماشای اتفاقات نخواهد داشت. البته سریال Masters of the Air به هیچ وجه نمی‌تواند حقایق جدیدی درباره جنگ و جانور بی‌رحم شر مطلق در این رویداد تاریخی را آشکار کند و این هم لازم نیست.
با این حال، در اپیزود پایانی، سازندگان تا حدودی به هولوکاست نوعی توجه سطحی می‌کنند، که با توجه به اینکه اسپیلبرگ، کارگردان فیلم برجسته «فهرست شیندلر» چقدر به این موضوع اهمیت می‌دهد، جای تعجب ندارد. اما مدل نمایش این موضوع دم دستی است. از اساس اربابان آسمان با سیستم فکری اسپیلبرگ و خط ایده‌پردازی یهودی طلبانه او شکل گرفته و از همین جهت نیز قدرت نفوذ دستگاه تبلیغاتی بر غیرنظامیان عادی آلمانی که مدام در کادر چشمک می‌زنند نیز به وضوح قابل مشاهده است. و هیچ چیز خوبی برای گفتن در مورد هیچ یک از مردم آلمان و نازی‌ها وجود ندارد؛ که به نظر من این مدل پرداخت جبهه مقابل یا همان دشمن به شدت کاریکاتوری و کلیشه‌ای است.
برای بهتر درک مثال، سریال Masters of the Air را در نظر بگیرید که در آن کشاورزان معمولی با شور و شوق به دنبال چند خلبان آمریکایی هستند که پس از سقوط در خاک دشمن، مجبور به پیاده شدن از هواپیما می‌شوند. این کشاورزان و فرزندانشان با بلند کردن صدایشان فریاد می‌زنند: “آمریکایی، آمریکانا!” و در جایی دیگر، مردم شهر با تحت تأثیر قرار گرفتن از بمباران، آماده‌اند تا خلبانان اسیر آمریکایی را تکه تکه کنند. این مثال نشان از مظلومیت ارتش آمریکا و قهرمان‌سازی غیرمنطقی اسپیلبرگی در این سریال دارد.
مجموع این نکات بیانگر آن است که سریال Masters of the Air بدون شک محصولی باکیفیت با رویکردی کاملا کلاسیک برای اجرای ایده های مورد نظر به نفع منافع ملی آمریکاست. با این حال، جدا از ذهنیت غالب سریال، باید به این نکته اشاره کرد که وقتی استیون اسپیلبرگ و تام هنکس با یکدیگر همکاری می کنند، می توان انتظار کارهای پیشگامانه را داشت. «Masters of the Air» نیز سریالی است که قطعاً توجه علاقه مندان به تاریخ به ویژه علاقه مندان به جنگ جهانی دوم را به خود جلب خواهد کرد.
احتمالا سریال Masters of the Air هیچ‌گونه تمایزی با سایر تولیدات جنگی برتر ندارد، اما با واقع گرایی و توجه به جزئیات، از لباس‌ها تا طراحی صحنه و جلوه‌های ویژه، همه بهترین هستند (با این حال در برخی موارد فکر می‌کردم CGI بیش از حد استفاده شده است). این نکات مثبت به بیننده این امکان را می‌دهند که احساس کند به گذشته سفر کرده است. در واقع، کیفیت بالای تولید سریال Masters of the Air به راحتی قابل تشخیص است. با دقت کمی می‌توان فهمید که برای بازسازی و نمایش بمب‌افکن‌ها، تلاش فراوانی برای تجسم آنها و نمایش فضای داخلی آنها در زمین و آسمان صورت گرفته است.
«اربابان آسمان» سریالی است که بی شک به عنوان صدای مهمی در بحث جنگ و تاثیر آن بر مردم به یادگار خواهد ماند. اسپیلبرگ و هنکس بار دیگر ثابت کردند که می توانند داستان را به گونه ای روایت کنند که نه تنها مخاطب را درگیر خود کند، بلکه او را سرگرم کند. علیرغم کاستی هایی که سریال وجود دارد، از آنجایی که تصویری ایده آل از این روزها وجود ندارد، سریال Masters of the Air همچنان محصول شایسته ای است و اگر سری های قبلی این تیم، گروه برادران و اقیانوس آرام را تماشا کرده باشید، می توانید حدس بزنید که با چه چیزی مواجه خواهید شد. حدی.
اما این اثر در سطح تولیدات گروه قبلی توانایی ندارد. نمی دانم سریال Masters of the Air را بالاتر از آنچه تام هنکس و استیون اسپیلبرگ قبلا خلق کرده اند، اما برای درک بهتر ارزش و پیام آن، شما را تشویق می‌کنم که به طور شخصی این داستان حماسی از شجاعت، برادری و فداکاری را تجربه کنید؛ چیزی که در سینمای جریان اصلی این روزها به وضوح گم شده است.
نقاط منفی سریال: روایت کند در سه قسمت اول، نمودارهای شماتیک و قابل پیش بینی در تصویر کردن شخصیت ها، استفاده از تصاویر سه بعدی بیش از حد و به کیفیت پایین در بعضی اوقات.
نقاط مثبت سریال: قاب های زیبا و ویرایش مناسب در بخش اکشن، صحنه های جنگی جذاب، تصاویر هوایی و نبردهای واقعی در آسمان، موسیقی هیجان انگیز و پر از احساسات، داستانی با پیچ و تاب های غیرمنتظره، بازیگران با شخصیت های جذاب، مضامین داستانی با تاکید بر قدرت دوستی، تاریخ داستان عمیق و پرشور درباره روانشناسی انسان و هزینه های جنگ.
یک پاسخ
فقظ میتونم بگم خفن